W dniu 11 kwietnia 2022 roku miałam okazję opowiedzieć przedszkolakom z Przedszkola nr 10 w Lęborku, na czym polega praca adwokata. Starałam się, aby to spotkanie odbywało się bardziej w formie rozmowy i zabawy niż mojego monologu.

Na początku pytałam dzieci, czy wiedzą, czym zajmuje się adwokat, po co jest sąd i prawo. Pokazałam im kodeksy i wytłumaczyłam, czym różni się prawo cywilne od prawa karnego. Opowiedziałam też o prawach dziecka wynikających z Konwencji o Prawach Dziecka.

Po wytłumaczeniu podstawowej terminologii przeprowadziłam z udziałem dzieci symulację rozprawy, której głównym bohaterem był wilk z "Czerwonego Kapturka". Wspólnie z dziećmi zastanawialiśmy się, czy wilk powinien ponieść karę za to, że usiłował zjeść babcię i Czerwonego Kapturka, a jeżeli tak to jaką. Dużo rozmawialiśmy o tym, czym jest kara i dlaczego czasami musi być wymierzona.

Na koniec dzieci miały możliwość zadawania pytań. Przedszkolaki chciały się dowiedzieć, czy lubię swoją pracę, a więc poruszyły zagadnienie, którego należało się spodziewać, ale jednocześnie takie, które skłania do refleksji i zastanowienia się nad sobą.

Zgodnie z prawdą odpowiedziałam, że lubię, ale czasami jest mi trudno, bo w tej pracy stykam się często z negatywnymi emocjami i trudnymi historiami. Jest to zdecydowanie najtrudniejsze w pracy adwokata i stale uczę się tego, jak sobie radzić z emocjami klientów i swoimi własnymi. Na studiach prawniczych i aplikacji adwokackiej zdecydowanie zabrakło mi zajęć dotyczących zarządzania emocjami czy warsztatów dotyczących komunikacji z klientem znajdującym się w traumie lub w stanie silnego wzburzenia. Szkoleń z umiejętności miękkich zaczęłam szukać, jak już prowadziłam własną kancelarię, bo czułam, że jest mi to potrzebne. Wszystkiego uczę się sama w praktyce, a co za tym idzie popełniam błędy. Nie zawsze umiem się zachować, tak jak powinnam, ale zawsze wyciągam z takich sytuacji wnioski i staram się, aby moje umiejętności komunikacji z klientem przechodziły na coraz wyższy poziom.

A co lubię w pracy adwokata?

Wydaje mi się, że mam bardzo logiczny umysł. Matematyka nigdy nie sprawiała mi trudności, a wręcz ją lubiłam, bo cieszyło mnie, gdy docierałam do wyniku jakiegoś zadania. W pracy prawnika też najbardziej lubię te momenty, gdy znajduję rozwiązanie problemu klienta. Jestem w siódmym niebie, gdy trafiają do mnie skomplikowane sprawy, które wymagają ode mnie długotrwałej analizy przepisów i orzecznictwa, a potem opracowania strategii działania, która wydaje mi się słuszna, a to czy dobrze zdecydowałam okazuje się dopiero na samym końcu, gdy sąd ogłasza prawomocny wyrok. Takie chwile są w tej pracy najpiękniejsze.

Doceniam to, że pracuję w małym mieście i wachlarz spraw, które do mnie trafiają jest ogromny, a więc mój twórczy umysł jest zmuszany do ciągłej nauki. Cały czas zdobywam nową wiedzę i umiejętności. Wydaje mi się, że nie mogłabym pracować w kancelarii, która specjalizowałaby się w określonym typie spraw. Różnorodność i stały rozwój są dla mnie ważne.

Cieszę się, gdy widzę wdzięczność na twarzy klienta i poza wynagrodzeniem otrzymuję również podziękowanie. Lubię, gdy moja praca jest doceniana, tak jak ucieszyłam się, gdy niektóre przedszkolaki przytulił się do mnie, żeby mi podziękować za spotkanie. Z tych samych względów wysoko cenię sobie mediacje, bo czuję dużą satysfakcję, gdy wcześniej skłócone strony wychodzą ode mnie z rozwiązaniem, które jest dla wszystkich dobre.

Na sam koniec zostawiłam dzieciom kolorowankę, aby bawiąc się, mogły utrwalić sobie wiedzę nabytą w trakcie mojej krótkiej wizyty.

Mam nadzieję, że to nie była moja ostatnia rozmowa z przedszkolakami. To było moje pierwsze tego typu spotkanie i chociaż czuję niedosyt, bo parę rzeczy zapomniałam zrobić albo mogłam zrobić w bardziej przystępny sposób, to jednak było to dla mnie cenne doświadczenie. Dzieci są z natury szczere i prostolinijne, a ich pytania dają do myślenia. Zdecydowanie pragnę jak najwięcej takich spotkań.